با ورود دوربینهای ورزشی به رشته چتربازی و استفاده از آنها بوسیله چتربازان و نفرات شرکت کننده در این ورزش انقلابی جدید در این ورزش به وقوع پیوست . 

البته استفاده از دوربین و ثبت صحنه های پرش چتربازی منحصر به سالیان اخیر و ورود دوربینهای سبک و کوچک ورزشی نمی شود بلکه به سالهای دور برمی گردد ، از حدود دهه ۶۰ میلادی برخی از فعالان این رشته ورزشی از جمله Bob Sinclair که از پیشگامان استفاده از دوربین در این ورزش بود ، برای ثبت عکس و فیلم از پرشهای خود از دوربینهائی که بعضاً چند کیلو وزن داشتند استفاده می کردند و بالطبع استفاده از دوربینهائی با این حجم و وزن مشکلات زیادی اعم از مشکلات ایمنی و یا حرفه ای را برای ایشان بوجود می آورد . 

این مشکلات با ورود نسل جدید دوربینهای ورزشی به حداقل رسیده است تا جائیکه استفاده کنندگان از این دوربینها به ندرت مواجه با مشکلات ناشی از وزن و یا بزرگی این دوربینها می گردند .

علیرغم تمام این موارد اما ، هنوز هم مشکلات و مواردی وجود دارد که با رعایت کردن آنها می توان ضریب ایمنی استفاده از این وسایل را افزایش داد تا حداقل مشکل و حداکثر لذت و کارائی را برای ما به ارمغان بیاورد .

اولین موردی که قبل از استفاده از دوربین ورزشی باید مورد نظر قرار گیرد و برای آن جواب درست و قانع کننده بیابیم این است که آیا واقعاً شایستگی ، صلاحیت و امادگی استفاده از دوربین را طی انجام پرش خود داریم ؟

 اگر هنوز در حین سقوط مواجه با تکانهای غیرقابل کنترل می شوید ، توانائی کنترل کامل بدن خود در حین سقوط را ندارید ، توانائی حرکت رو به جلو و عقب و طرفین را به صورت کنترل شده ندارید و اگر هنوز در کنترل کاناپی و چتر خود به مهارت و پختگی لازم دست پیدا نکرده اید و یا با فرود بدون دغدغه مشکل دارید و فرود در بادهای با شدت مختلف برای شما چالش برانگیز است ، مطمئن باشید که هنوز آمادگی کامل برای استفاده از دوربین در پرشهای خود را ندارید و با استفاده از آن خود و احیانا دیگران را با خطر بزرگی مواجه خواهید کرد .

کتابچه دستورالعمل چتربازی کشور آمریکا ( SIM ) صراحتاً تأکید دارد که افرادی که تصمیم به استفاده از دوربین در حین پرش سقوط آزاد را دارند باید حداقل سابقه انجام ۲۰۰ پرش سقوط آزاد را داشته باشند ، تا در طی انجام این تعداد پرش مهارتهای ذکر شده در بالا را فرا گرفته و بتوانند از دوربین در شرایط ایمن و بدور از خطر استفاده نمایند .

به فرض اینکه بر اساس مهارتهای فرا گرفته شده و تعداد پرش شایستگی استفاده از دوربین را بدست آورده ایم ، باز هم توصیه میشود که با بعضی از موارد و خطراتی که استفاده از این دوربینها میتواند ما را با آنها مواجه کند آشنا شویم . 

یکی از معمول ترین مشکلاتی که استفاده از دوربین می تواند برای فرد پرنده ایجاد نماید خطر برخورد و درگیر شدن قسمتهای مختلف چتر با دوربین و یا متعلقات آن می باشد . 

جهت مقابله با این مشکل تولیدکنندگان کلاههای ایمنی که دوربینهای ورزشی بروی آن قرار می گیرند ، اقدام به ابداع نوعی از سیستم رها شونده کرده اند که در صورت گیر کردن بخشی از تجهیزات چتر اعم از بندها و یا پایلوت شوت به دوربین با استفاده از این سیستم اقدام به باز کردن و رها کردن کلاه ایمنی کرده و از این طریق به رفع این مشکل اقدام نمایند . 

ولی نکته منفی در این بین این موضوع می باشد که اکثر کلاههای ایمنی مورد استفاده در ورزش چتربازی فاقد این سیستم رها شونده می باشند و فقط تعدادی از چتربازان از این قابلیت استفاده می کنند . 

اگر شما هم جز آن دسته از ورزشکارانی هستید که کلاه ایمنی شما فاقد این ویژگی می باشد بسیار مهم است که بدانید در صورت مواجه با این مشکل ( گیر کردن بخشی از چتر با دوربین ) باید چگونه عمل بکنید و در حداقل زمان این مشکل را حل بکنید . 

شاید باز کردن گیره بند کلاه که معمولاً در زیر چانه فرد استفاده کننده قرار می گیرد بعنوان راه حل توسط شما انتخاب شود .

 تقریباً می توانم این اطمینان را به شما بدهم که در هر سطحی از آمادگی و سرعت عمل هم که باشید قادر به انجام این کار نیستید !!!!

در صورت بروز این مشکل یعنی گیر کردن بخشی از چتر به دوربین نصب شده بروی کلاه و به دلیل فشار وارده بروی کلاه و همچنین استرس و هیجان ناشی از سقوط و کم کردن ارتفاع و احیاناً وجود حالت نامتعادل در حین سقوط که ناشی از بروز این مشکل می باشد ، اقدام برای باز کردن قلاب نصب شده بروی بند کلاه تقریباً کاری ناممکن خواهد بود .

عاقلانه ترین راه ، جلوگیری از بروز این مشکل می باشد تا مجبور نباشید به سراغ راه حلهای سخت و دشوار بگردید به همین جهت شرکتهای تولیدکننده دوربینهای ورزش و یا تولیدکنندگان تجهیزات جانبی این دوربینها اقدام به تولید پایه ها و قابهائی برای این نوع دوربینها کرده اند که با طراحی منحصر به فرد خود امکان درگیری و گیرکردن متعلقات چتر را با دوربین و پایه آن به حداقل برسانند . 

با کمی تحقیق و مطالعه و همچنین کمک گرفتن از افراد باتجربه تر به راحتی می توانید پایه ها و  قابهای مناسب برای این منظور را بیابید و از آنها استفاده نمائید . 

البته دیده شده است که بعضی از ورزشکاران فعال در این رشته با استفاده از چسبهای نواری پلاستیکی اقدام به پوشاندن قسمتهایی از دوربین و پایه آن که به طور بالقوه امکان درگیری با بندهای چتر و یا پایلوت شوت را دارند کرده اند که این روش نیز می تواند در این راه کمک کننده باشد . 

در کنار تمام این موارد چگونگی رها کردن پایلوت شوت و همچنین حالت بدنی در حین رها کردن پایلوت شوت و حین باز شدن چتر نیز از عوامل دیگری می باشد که می تواند به درگیر شدن بندها با دوربین اثرگذار باشد  مورد دیگر که به رعایت کردن آن توصیه می شود جمع کردن و در مقر قرار دادن بخش اضافه بند فرامین می باشد که در مواردی دیده شده بخش اضافه بند فرامین که بخوبی در محل قرارگیری خود ثابت نشده اند باعث درگیری با دوربین و یا پایه آن گردیده است .

به عنوان راه حل آخر در این بخش پایین آوردن سر و نزدیک کردن چانه به بدن در لحظه رها کردن پایلوت شوت و در حین باز شدن چتر نیز می تواند خطر درگیری اجزا چتر با دوربین نصب شده بروی کلاه را نیز به حداقل برساند .

 یکی دیگر از مشکلاتی که استفاده از دوربین برای چتربازان و بخصوص چتربازان تازه کار بوجود می اورد این موضوع می باشد استفاده از دوربین و چگونگی کارکرد با آن و ثبت کردن لحظات پرش و سقوط ، تمام حواس نفر چترباز را به خود جلب کرده و باعث عدم تمرکز کامل وی بروی پرش و رعایت موارد ایمنی در قبل و حین پرش می گردد که این موضوع نیز خطرات و مشکلاتی را برای خود ایشان و دیگر چتربازان بوجود می آورد .

تمرکز بیش از اندازه بروی دوربین همراه نفر چترباز و توجه زیاد به گرفتن و ثبت کردن فیلم و عکس در مواردی باعث ارتکاب اشتباهات جبران ناپذیری گردیده است که در شرایط عادی شاهد بروز آن مشکلات نبوده ایم  این تمرکز بروی دوربین و عملکرد آن در مواردی باعث غافل شدن از اصول اوّلیه ایمنی شده و همچنین در مواردی در حین سقوط و بالاخص برای استفاده کنندگان از ارتفاع سنجهای غیرهشدار دهنده باعث غفلت از توجه به کم بودن ارتفاع و در نتیجه بروز مشکلات و حوادث زیادی میشود . 

 بیاد داشته باشید که ثبت هیچ عکس و فیلمی ارزش بروز حادثه و احتمالاً آسیب دیدن شما و یا سایر دوستانتان را ندارد .

مورد دیگری که از سوی کارشناسان این رشته به آن تأکید گردیده تمرین و تکرار کارکرد و عملکرد این نوع دوربینها توسط نفر چترباز می باشد . در وحله اوّل ممکن است که این موضوع کمی عجیب به نظر برسد ولی درست است ، چگونگی راه اندازی تنظیم و کارکرد و متوقف کردن دوربین ، چگونگی بر سر گذاشتن کلاه ایمنی ، تنظیم کردن بند کلاه ، متوقف کردن دوربین و دوباره به کار انداختن آن  مخصوصاً در مواقعی که دوربین بروی کلاه و روی سر شما قرار دارد از جمله مواردی است که باید بارها و بارها قبل از استفاده از دوربین و پرش از هواپیما تمرین و تکرار شود . 

پس از تمرین و تکرار این موارد و احساس راحتی در عملکرد و استفاده از دوربین و متعلقات آن برای پرش خود برنامه و استراتژی تعریف کنید و سعی نماید که بر طبق آن عمل کنید .

 زمان و مکان بازرسی تجهیزات و چتر، روشن کردن و تنظیم نمودن دوربین ، بر سر گذاشتن کلاه و شروع  فیلم برداری و یا گرفتن تصویر از مواردی است که باید از قبل برای آن برنامه ریزی و زمان بندی داشته باشید .

 به هیچ عنوان اجازه ندهید که استفاده از دوربین بر عملکرد پرش شما و همچنین رعایت موارد ایمنی تأثیرگذار باشد . 

 انجام یک پرش ایمن و سلامت به ضبط و ثبت هر پرشی ارجحیت دارد .